گفتگوی جرس با خانواده دو روزنامه نگار دربند؛ سالهاست که مطبوعات در ایران جایگاه ویژه خود را ندارد

در حالی روز جهانی مطبوعات را پشت سر گذاشتیم که بسیاری از اهالی قلم و مطبوعات در زندان بسر می برند. عیسی سحرخیز، احمد زید آبادی، علیرضا رجایی، کیوان صمیمی، بهمن احمدی امویی، مسعود باستانی، نازنین خسروانی، مزدک علی نظری، مهدی محمودیان، محمد صادق کبودوند، سیامک قادری، فرشاد قربان پور ،حشمت الله طبرزدی، علی ملیحی، رضا انصاری راد، ابوالفضل عابدینی، مهران فرجی، فریدون صیدی راد، سعید متین پور و...از جمله روزنامه نگارانی هستند که به جرم نوشتن و آگاهی رساندن به حبس های غیرعادلانه محکوم شده اند.

 جرس به جمع خانواده های مهندس حشمت الله طبرزدی و مزدک علی نظری دو روزنامه نگار دربند می رود و پای صحبت ها و گلایه های آنان از شرایط بسته کشور می نشیند که متن آن در پی می آید:
مهندس حشمت الله طبرزدی دبیر کل جبهه دموکراتیک ایران و مدیر مسئول چندین نشریه توقیف شده دانشجویی است که به رغم مشکلات جسمانی در سن 54 سالگی در زندان رجایی شهر بسر می برد.
حشمت الله طبرزدی: رفتار خرد ستیز حکومت، جامعه ایران را در آستانه فروپاشی قرار داده است.

مهندس طبرزدی در طی دو سال و اندی که در زندان بسر می برد بدلیل شرایط نامناسب زندان و عدم توجه مسئولین نسبت به سلامت زندانیان، چندین بار دچار حمله قلبی و به درمانگاه زندان رجایی شهر کرج منتقل گردیده است.
محبوبه علی نقیان همسر طبرزدی در خصوص آخرین وضعیت او به "جرس" می گوید: "همسرم الان بخاطر مشکلات جسمانی زیادی که دارند، دارو مصرف می کنند. این دو سال اخیر هم دچار فشار خون شده اند که باید تحت نظر پزشک باشند اما متاسفانه هنوز با درخواست مرخصی استعلاجی موافقت نکرده اند. اما با تمامی این مشکلات وضعیت روحی ایشان خیلی خوب است و تغییری در مواضع و روحیه بالایی که داشتند ایجاد نشده است."
حشمت‌الله طبرزدی شش دی ماه 88 و به فاصله کوتاهی از حوادث این روز (عاشورا) بازداشت و به سلول‌های انفرادی بندهای امنیتی 209 و 240 زندان اوین منتقل و تحت بازجویی و شکنجه قرار گرفت. او پس از انتقال به بند عمومی زندان اوین، در اردیبهشت‌ ماه 89همزمان با اعتراض به اعدام پنج زندانی سیاسی از جمله فرزاد کمانگر (معلم کرد)، جهت محدودیت بیشتر به زندان رجایی‌شهر کرج تبعید شد.
وی مدیر مسئول نشریات «پیام دانشجو» ، «ندای دانشجو»،«هویت خویش» و «گزارش روز» بود. هفته نامه پیام دانشجو در سال‌های میانه دهه هفتاد افشاگری‌های گسترده‌ای پیرامون فساد اقتصادی و سیاسی در بدنه جمهوری اسلامی منتشر ساخت و پس از چند نوبت توقیف، لغو امتیاز شد.
حسین طبرزدی فرزند این روزنامه نگار دربند با اشاره به فعالیت های مطبوعاتی پدر خود تصریح می کند: "سال هفتاد و سه پیام دانشجو به مدیر مسئولی پدر به مدت پنج سال توقیف شد و بعد از آن لغو امتیاز شد. ماهنامه "ندای دانشجو" بخاطر دیدگاههای انتقادی که داشت توقیف گردید. پس از آن "هویت خویش" را توقیف کردند و بعد امتیاز "گزارش روز" را لغو کردند که اینها تنها مطبوعاتی نبودند که توقیف و تعطیل شدند بلکه تمام نشریات انتقادی به همین سرنوشت دچار شدند....متاسفانه سالهاست که مطبوعات در ایران جایگاه ویژه خود را ندارد و اساسا مطبوعاتی دیگر نداریم و هر چه هست در دست افراد خاصی قرار دارد. اما ما افتخار می کنیم که افرادی همانند پدرم پای حرفهای خود ایستاده اند و امیدواریم روزی برسد که مطبوعات به جایگاه اصلی خود بازگردد و مردم بتوانند حرفهای خود را بزنند."
مهندس طبرزدی در یادداشتی از داخل زندان با بیان این مطلب که "رفتار خرد ستیز حکومت در امور داخلی و حوزه بین المللی، جامعه ایران را در آستانه فروپاشی قرار داده و دیر یا زود این حاکمیت "غیر" مردمی در بن بست تاریخی قرار خواهد گرفت"، خاطرنشان کرده است که سرنوشت حکومت جمهوری اسلامی، جدای از سرنوشت حکومت هایی همچون شوروی، یوگسلاوی و آفریقای جنوبی نخواهد بود.
حسین طبرزدی می افزاید: "پدر با تمام این فشارها در جریان تمام مسائل سیاسی هستند و مطالعات خودشان را دارند و سعی می کنند اطلاعاتشان را به روز نگه دارند. ایشان اهمیت زیادی هم به تاریخ روزهای بزرگ از جمله روز جهانی آزادی مطبوعات می دهند و حتی اگر محدودیت نداشتند و می توانستند قلم بزنند برای چنین روزی مطلبی می نوشتند، اما در زندان این شرایط فراهم نیست. قطعا این محدودیت ها باعث نخواهد شد از آن خواسته های آزادی خواهانه ای که دارند کوتاه بیایند. به هر حال این فشارهایی که طی این سالها بر او وارد آمده و همچنان هم ادامه دارد، نمی توانند پدر و این عزیزان دربند را بشکند و اهداف آنها بالاتر از این است که با اینگونه فشارها سرکوب شود."
وی خاطرنشان می کند: "مسلم است که سرکوب همیشه بر علیه آزادی خواهان و حق طلبان بوده است و می بینیم که زندان ها از افرادی با سنین کم تا سن بالا پر شده است، از آقای باستانی تا پدر من یا حتی زندانیان عقیدتی که سالیان سال است و در عرصه مطبوعات فعالیت می کردند در زندان هستند. همه خوب می دانیم که راه آزادی را هیچ کس نتوانسته است، ببندد و هدف خطیری که این دوستان دارند همیشه پر رهرو خواهد بود."
همسر حشمت الله طبرزدی پیش از این در گفتگو با خبرنگار جرس گفته بود: "آقای طبرزدی ده ، یازده سال در زندان بودند و دوباره در زندان هستند، برای چه؟ فقط برای ابراز عقیده و دلسوزی برای کشور و مردم ایران، فقط برای فراهم آوردن آزادی برای هموطنان خود. اگر می گویند که آقای طبرزدی و امثال او اشتباه می کنند و حرفهایشان بر حق نیست چرا با آنها گفتگو نمی کنند؟ چرا به جای آوردن آنها به پای میز بحث و گفتگو، آنها را به سلولهای انفرادی می اندازند و حکمهای طویل المدت برایشان صادر می کنند؟ بخدا با سرکوب و فشار بر این منتقدان شرایط بدتر خواهد شد و نتیجه ای بدست نخواهند آورد زیرا امثال آقای طبرزدی به گفته های خود ایمان و اعتقاد دارند و تا برقراری آزادی کوتاه نخواهند آمد."
مزدک علی نظری روزنامه نگار محبوس دیگری است که هفته گذشته با عدم تمدید مرخصی به زندان بازگردانده شد.
مزدک علی نظری: استواری مردان و زنان روشنفکر و آزاده از توان تمام شکنجه گران بیشتر است.

مادر مزدک علی نظری در این زمینه می گوید: "مزدک از بیست مهر ماه سال گذشته در زندان است و فقط یکشنبه گذشته به مرخصی آمد اما با تمدید مرخصی موافقت نکردند و دوباره به زندان بازگردانده شد...( در این لحظه بغض این مادر دلتنگ شکست و قادر به ادامه صحبت نبود و با پدر مزدک گفتگو را ادامه دادیم.)
سرهنگ نظری پدر مزدک در ادامه اینچنین می گوید: "من همیشه به همسرم می گویم که ما نگرانی نداریم که مزدک به زندان برود زیرا او راه خود را انتخاب کرده و درست هم انتخاب کرده است. همه می دانند که مزدک بی گناه در زندان است. روزهای دوشنبه ما بسختی به ملاقات می رویم زیرا مادر مزدک الان مریض است و آرتوروز و پادرد شدید دارد و پله ها را بسختی برای چند دقیقه دیدن روی مزدک بالا و پایین می رود. تمام این عزیزان به ناحق زندانی شده اند وقتی به ملاقات می رویم نگرانی و گرفتاری های خانواده ها را می بینیم که همه چطور اسیر شده اند."
علی نظری، روزنامه نگار زندانی، در بهمن ماه سال 88 پس از تحمل بیش از 3 ماه انفرادی بطور موقت آزاد شد اما از شعبه 28 دادگاه انقلاب و توسط قاضی مقیسه به تحمل سه سال و چهار ماه حبس تعزیری محکوم گردید.
سرهنگ نظری اضافه می کند: "مزدک سه ماه در انفرادی نگهداری شده است و ما می خواستیم طبق قانون از آن استفاده کنیم تا در دوران محکومیتش حساب شود اما تاکنون به نتیجه نرسیده ایم. (وضعیت وکلای پرونده مزدک هم اینطور است که خانم پراکند مجبور به ترک کشور شد و آقای سلطانی را هم که به زندان انداختند...)
در آستانه دوازدهم اردیبهشت ماه، مصادف با سالگرد ترور ناصرالدین شاه توسط میرزا رضا کرمانی، مزدک علی نظری که از نوادگان این مبارز ملی است، در پیامی نوشته است: " درست روز اول ماه مه سال 1896، تقدیر چنین بود که جد شهیدم "میرزا رضا کرمانی" به نیابت تمام مبارزان و روشنفکران زمان مجاهدت کند و تیشه به ریشه ظلم بکوبد. آن گلوله آتشین که صد و هفده سال پیش سینه "ناصرالدین شاه قجر" را شکافت و به کام سلطان صاحب قران شرنگ مرگ ریخت، "نه" بزرگی به حکومت جور بود که به اقتضای زمانه با سرب داغ به زبان آمد. از آن روزگار سال ها گذشت اما ثمره آن رشادت ها اندک اندک به بار نشست؛ و یک قرن بعدتر برای این کوچک ترین نواده میرزا رضا کرمانی نامی نیک و بی شک روزگاری نه تاریک میراث ماند. امروز بازمانده آن شیخ شاه کش با اسلحه وداع کرده و شیفته "گفتگو"ست. بی شک استواری مردان و زنان روشنفکر و آزاده از توان تمام شکنجه گران بیشتر است."
سرهنگ نظری با اشاره به این نامه خاطرنشان می کند: "مزدک از طرف مادری به میرزاده کرمانی می رسد و دوست داشت که دوازده اردیبهشت بیرون باشد تا در مراسم تقدیر از جدش شرکت کند اما نگذاشتند و او این نامه را نوشت."
مزدک علی نظری دانشجوی اخراجی رشته ادبیات از دانشگاه اراک می باشد که علاوه بر سردبیری سایت خبرنگاران صلح با روزنامه های شرق، اعتماد ملي، اعتماد، ايران، ايران ورزشي، خبرورزشي، جهان فوتبال و هفته نامه هاي تماشاگران، نسيم، ايران دخت، یک هفتم، فرهیختگان، سینما و روزنامه الكترونيكي جهان ورزش بطور آزاد همکاری داشته است.
پدر این روزنامه نگار با اشاره به علایقه فرزندش برای نوشتن می گوید: "مزدک وقتی از سربازی برگشت فعالیت های روزنامه نگاری خود را آغاز کرد و خیلی به نوشتن و عرصه مطبوعات علاقه داشت. البته ناراحت بود و می گفت آن آزادی بیان را در نوشتن نداریم اما علاقه زیادی داشت. الان هم روحیه خیلی خوبی دارد و خودش می گوید در زندان همه دکتر و دانشگاهی هستند و در کنار هم این روزهای سخت را با صبوری و پایداری می گذرانند. ما فقط از مقامات بالا می خواهیم آزادی دهند تا این عزیزان بدون دغدغه بتوانند با مردم حرفهایشان را بزنند و بنویسند."
مزدک‌علی نظری در سال 86، از جمله برندگان جایزه "یار قلم" بود. این جایزه به یاد مهران قاسمی، روزنامه‌نگار فقید ایرانی، به پنج خبرنگار برتر سال داده شد.